Pairing : Mingyu x Wonwoo
Rate : NC
Words : ~4600
By : AKEmi
Note : จู่ๆก็แว้บเข้ามาในหัวจริงๆค่ะ เริ่มแต่งตอนเที่ยงวันเสร็จเที่ยงคืน ดูดพลังมากจริงๆ 555555 อาจจะมีต่อนะคะ :)
Tag : #มินวอนขี้เล่น, #มินวอนเล่นเพื่อน
เสียงเคาะประตูแปลก
ๆ ทำให้จอนวอนอู เจ้าของห้องหมายเลข 417 จำต้องวางหนังสือและเดินไปเปิด
เสียงนั้นเหมือนกับการเอาหัวมาโขกมากกว่าจะใช้ข้อมือเคาะเสียอีก
"เมามาเป็นหมาเลยนะมึง ปกติก็เหมือนอยู่แล้ว" เมื่อเห็นว่าเป็นรูมเมทก็บ่นเข้าให้ที่บังอาจมารบกวนการอ่านหนังสือของตนเอง
"เออออออ โทด ๆ " คิมมินกยูจิ๊ปากไม่เบาใส่ คนตัวสูงที่ตาปรือเดินซวนเซไปทิ้งตัวลงที่โซฟา คิ้วขมวดหนักด้วยความมึนงงที่เขาไม่เข้าใจนัก
"มึงเอาไรมั้ย เดี๋ยวกูไปอ่านหนังสือต่อแล้ว" เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเล็ก ๆ ปกติมินกยูจะดื่มแค่ไหนก็ไม่เคยเอาหัวมาโขกประตูเรียก กุญแจตัวเองก็มี ถึงจะทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็เคยไขเข้ามาเองได้ตลอด
"กูมึนหัว ร้อนด้วย ห้องมึงเปิดแอร์ยังวะ" เสียงต่ำทุ้มเบาจนแทบไม่ได้ยิน วอนอูถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ไอ่สัส ไม่สบายแล้วยังจะไปดื่ม ไป ๆ เข้าห้องกูไป เดี๋ยวเอาน้ำเอายาตามไปให้" มือเรียวโบกไล่แล้วจึงเดินไปยังห้องครัว ได้ยินเสียงตึงตังของน้ำหนักเท้ามุ่งไปทางห้องนอนของตนก็เบาใจไปเปลาะหนึ่งที่คนตัวสูงยังพอทำอะไรเองได้บ้าง คิดแล้วก็ถอนหายใจอีกเฮือกเพราะคงไม่ได้อ่านหนังสือในส่วนของวันนี้ให้จบซะแล้ว
"เปิดแอร์ห้องมันไว้ดีมั้ยวะ..." พึมพำถามตัวเองแล้วก็ส่ายหน้า เกิดมินกยูไข้ขึ้นคงจะดูแลไม่ทัน เพราะงั้นคืนนี้นอนห้องเดียวกันไปก่อนแล้วกัน
"เชี่ยเอ๊ย เตียงกูก็มีแค่นั้น ถ้ากูติดหวัดมึงก่อนสอบนะ..." บ่นมุบมิบตามประสาพร้อมกับถือแก้วน้ำและยาพาราเซตามอลสองเม็ดเข้าห้องตัวเอง
จอนวอนอูและคิมมินกยูเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่อยู่คณะเดียวกัน เอกเดียวกัน ทั้งคู่เลยตกลงจะซื้อคอนโดอยู่ด้วยกันใกล้ม.เนื่องจากไม่อยากอยู่บ้านเหมือน ๆ กัน ครอบครัวของพวกเขาสองคนก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก นักธุรกิจที่มีงานล้นมือจนแทบไม่ได้เจอหน้าลูกชาย ไหน ๆ ก็โตพอแล้วเลยแยกออกมาอยู่ข้างนอกซะเลย
"แม่มึงเป็นห่วงตายเลย ไอ้หมายักษ์" วอนอูยื่นยากับน้ำให้คนที่นอนแหมะบนเตียง หวนคิดถึงใบหน้าตื่นตระหนกของคุณนายคิมที่วิ่งโร่มาหาเขาที่โรงพยาบาลตอนที่มินกยูขาหักจากการแข่งบาสในงานกีฬาของมหาวิทยาลัย
"แล้วมึงจะไปบอกแม่กูรึไง" สิ่งที่มินกยูสวนกลับมาทำเอาวอนอูกลอกตาใส่
"ก็ดี กูจะไม่ต้องมานั่งเช็ดตัวให้มึงตอนไข้ขึ้น ไม่ต้องแบกมึงไปโรงบาลเอง"
วอนอูยังจำตอนปีหนึ่งที่เขาต้องมาลำบากแบกเจ้าหมายักษ์ตัวนี้ไปใส่รถได้ดีเพราะเช็ดตัวแล้วไข้ไม่ยอมลง
มินกยูป่วยไม่ง่ายเท่าวอนอูก็จริงแต่ป่วยทีนี่เรื่องใหญ่เพราะหายยาก
"มึง..."
"อะไร เป็นอะไรขึ้นมาอีก"
"กูว่า...พี่จีฮโยเล่นกูแล้วว่ะ"
"พี่จีฮโย? ที่ตามอ่อยมึงน่ะนะ"
"เออ วันนี้เค้าเกาะกูไม่ปล่อยเลย"
"แล้วไงวะ"
"กูว่าเค้าวางยากู..."
"ไอ้สัส! แล้วทำไมไม่รีบบอก!!" วอนอูดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที กำลังจะก้าวขาไปทางประตูห้องแต่ก็ไม่ทัน
"มึงช่วยกูเหอะ คราวที่แล้วกว่ากูจะได้นอนก็ตีห้านะเว้ย" มินกยูล็อกมือกับข้อมือบางแน่น
วอนอูส่ายหน้าพร้อมกับพยายามแกะมือพัลวัน
ที่ว่าคราวที่แล้วนอนตีห้านั่นคือเหตุการณ์ที่ไม่ต่างกับวันนี้เท่าไหร่
แค่มินกยูบอกเสร็จแล้ว วอนอูก็รีบหนีเข้าห้องนอนตัวเองล็อกประตูกันอีกคนไว้เสร็จสรรพ
คนตัวสูงกว่าที่ทำอะไรไม่ได้ก็เลยได้แต่ช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำยันตีห้านั่นแหละ...
"มึงจะเล่นเพื่อนตัวเองไม่ไ--- เหี้ย!" ตะโกนใส่หน้ายังไม่ทันจะจบประโยคก็โดนดึงให้ล้มตัวนอนบนเตียง
"ให้กูนอนเหอะ ตีสามก็ยังดีนะมึง" ร่างสูงขึ้นนั่งทับขาเรียวบาง ทำให้ตอนนี้วอนอูเหลือแค่สองมือที่จะช่วยให้ตัวเองรอดได้
ซึ่งก็ดูยากเต็มที
"มึงไม่ให้พี่จีฮโยของมึงทำวะ เขาเต็มใจเหี้ย ๆ เลยนะเว้ย" แน่สิ เป็นคนวางยาเองนี่นา
"มึงคิดว่าถ้าเขาไม่วางยาทุกคนทุกครั้งที่เขาเงี่ยน กูจะหนีเขามาหรอวะ กูก็กลัวเอดส์นะเว้ย"
มินกยูว่าพลางรวบข้อมือของคนใต้ร่างไว้ด้วยกัน
"ไอ้สัส! เด็กมึงมีเป็นโหล เลือกซักคนก็ได้ปะวะ ทำไมต้องกู กูไม่ใช่เด็กมึง"
วอนอูสะบัดข้อมือ พยายามบิดจนเริ่มจนอ่อนแรงขึ้นทุกที นึกสงสัยว่าทำไมคนฮอตอย่างคิมมินกยูถึงไม่ยอมมีอะไรกับใครหลายคนที่พร้อมเสนอตัวให้ทุกเวลา
ทั้งที่มันเองก็ไม่ได้เป็นคนดีเด่อะไร
"กูไม่ไว้ใจเขาแต่กูไว้ใจมึง" คำพูดของมินกยูทำวอนอูชะงักงัน
"เหี้ยเอ๊ย... มึงทำแบบนี้แล้วกูจะไว้ใจมึงได้ไงวะ" วอนอูเองก็ทำให้มินกยูชะงักไปเช่นกัน
"งั้นมึงตอบตกลงเป็นแฟนกูก่อน แล้วพอเสร็จแล้วค่อยบอกเลิกกู"
"ไอ้สัส! นี่สมองมึงมีแค่นี้หรอ! ท็อปเซคเค้ามีหัวคิดกันแค่นี้หรอวะ!?"
"ช่างแม่ง! กูไม่ไหวแล้วเว้ย!!" มือข้างที่ว่างรีบร้อนดึงกางเกงนอนของคนใต้ร่างออก
เนื้อผ้าลื่นทำให้ทุกอย่างดูง่ายไปเสียหมด เมื่อกางเกงของวอนอูหล่นหายไปข้างเตียงแล้ว
มินกยูจึงเริ่มปลดเข็มขัดและกางเกงของตัวเองออกบ้าง
"เดี๋ยว ๆ มึงใจเย็น..." วอนอูที่ข้อมือเป็นอิสระแล้วรีบดันตัวขึ้นมานั่งแล้วจับยื้อมือหนาที่กำลังจะถอดเข็มขัด
"อะไรวะ!" สายตาคมตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์ วอนอูกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
พยายามเรียบเรียงคำพูดในหัว
"คือ... ถ้า...ถ้ามึงต้องเอากูจริง ๆ มึงต้อง...ต้องช่วยกู กูไม่เคย..."
ยิ่งพูดเสียงยิ่งแผ่วจนสุดท้ายก็เม้มปากแน่นพร้อมกับเสตามองทางอื่น
"มึงอย่า... จะมาทำตัวน่ารักทำเหี้ยอะไรตอนนี้วะ!" มินกยูเงยหน้าพลางสูดลมหายใจให้เต็มปอดเผื่อจะมีสติเพิ่มขึ้นมาบ้าง
"น่ารักเหี้ยอะไรเล่า!" ด่าเข้าให้ก่อนจะหน้าเหวอเมื่อมินกยูกดไหล่ให้นอนลง
"กูไม่รู้ว่ามึงเป็นเหมือนพวกผู้หญิงที่กูเคยด้วยมั้ย แต่จะลองดู" มินกยูสบตาเรียวอย่างจริงจัง
ก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่ลำคอระหงที่โผล่พ้นเนื้อผ้าลื่น ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงจนชิดผิวเนื้อ
ริมฝีปากอุ่นร้อนแตะสัมผัสบางเบา ไล้ขึ้นไปถึงใบหูก่อนจะเลื่อนมาอีกรอบพร้อมกับขบเม้มผิวเนื้อนั้นเบา
ๆ
"อะ... มึง..." เสียงแผ่วบวกกับแรงสะดุ้งนั้นทำให้ร่างสูงแย้มยิ้ม ยังไงร่างกายมนุษย์จะหญิงหรือชายก็คงไม่ต่างกันมากในส่วนของความรู้สึก
มือใหญ่ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนอนของวอนอูออก ล้วงสัมผัสผิวเนื้อแผ่วเบา
"มึงอย่า..."
"อย่าหยุดกู กูหยุดไม่ได้แล้ว" สายตานั้นจริงจังเสียจนวอนอูยอมแพ้ คนตัวบางยอมวางมือไว้บนพื้นเตียงดี
ๆ มินกยูยกยิ้มพลางเลื่อนเสื้อนอนออกให้พ้น เผยให้เห็นผิวขาวซีด
"ทำไมมึงขาวจังวะ..."
"มึงก็ทำเหมือนไม่เคยเห็น ไอ้ห่า อาบน้ำด้วยกันกี่รอบแล--- อะ..." สะดุ้งตัวโยนเมื่อริมฝีปากร้อนกดจูบลงบนหน้าท้อง
แล้ววอนอูก็เพิ่งรู้สึกตัวว่า นอกจากเสื้อนอนที่หมิ่นเหม่จะหลุดจากไหล่แล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาก็ไม่มีอะไรปกปิดเลย
ใบหน้านั้นเห่อร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
"ตัวมึงหอมดี..." กลิ่นบางเบาของโฟมอาบน้ำทำให้ใบหน้าหล่อซุกไซ้สูดดมความหอมจาง
ๆ ตามผิวไปทั่ว ปลายจมูกที่แตะลากผ่านเนื้อไปมาทำให้อีกคนตัวสั่น
"นี่กูไม่รอดจริง ๆ ใช่มั้ยวะ..." บ่นพึมพำเมื่อมือหนาแตะเอวแล้วลากแผ่วไปตามแผ่นหลังจนเผลอแอ่นตัวขึ้น
"อืม" เสียงทุ้มตอบรับในลำคอก่อนจะขบริมฝีปากบนจุดอ่อนไหวที่หน้าอก ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเฮือกขึ้นมา
"ไอ้มินกยู!" วอนอูรีบยกมือดันใบหน้าอีกคนออกจากตัวเอง มินกยูจับข้อมือไว้แล้วกดจูบลงกับฝ่ามือ
"ไอ้มิน---"
"ไว้ใจกูนะ" สายตาจริงจังรอบที่สามทำให้วอนอูถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
"เออ ๆ เอาเลย เอาที่มึงสบายใจ" มินกยูยิ้มกว้างเมื่อได้ยิน ถึงมันจะเหมือนคำประชดประชัน
แต่เมื่อไหร่ที่วอนอูพูดนั่นหมายความว่า วอนอูยกให้การตัดสินใจเป็นของมินกยูทั้งหมดแล้ว
"งั้นกู 'เอา' เลยนะ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ถูกส่งมาทำเอาวอนอูต้องจิ๊ปากตอบกลับ
แต่ก่อนจะพูดหรือทำอะไรไปมากกว่านั้น มินกยูก็เริ่มกดจูบลงอีกครั้งบนหน้าอก มือหนาจับข้อมือบางให้โอบรอบคอตัวเอง
วอนอูโอบกอดแน่นเมื่อริมฝีปากร้อนขบลงมาไม่หยุดหย่อน
"แป๊บนะมึง กูไม่ไหวแล้ว อึดอัดโคตร" มินกยูผละออกไปยืนข้างเตียง มือหนาปลดกางเกงตัวเองออกอย่างรวดเร็ว
ทำเอาวอนอูเบิกตากว้าง
"มึง! ทำไม...ของมึง..." วอนอูอ้าปากค้างพลางพูดตะกุกตะกัก สายตามองสลับไปมาระหว่างใบหน้าหล่อกับ...ของมินกยู
"ยามั้ง" ตอบสั้น ๆ แค่นั้นแล้วจึงกลับมาบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้มือหนาจับแยกต้นขาขาวสองข้างออกจากกันแล้วแทรกตัวเข้าไป
จับขาขาวเกี่ยวเอวตัวเองไว้
"เดี๋ยวมึง! แล้ว...แล้วมึงจะเอาของมึงเข้ามาหรอ! ตัวกูจะไม่ฉีกใช่มั้ย!"
ใบหน้าตื่นตระหนกที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวทำเอามินกยูกลั้นขำแทบไม่ทัน
"มึงก็ต้องเปิดทางก่อนไง มีเจลมั้ย" มินกยูเลิกคิ้วถาม วอนอูชี้ไปยังลิ้นชักที่โต๊ะข้างเตียง
มินกยูจึงเอื้อมไปหยิบทำให้เนื้อตัวของทั้งสองคนถูกกันเล็กน้อย
"ตัวมึงร้อนจี๋เลยว่ะ มึงโอเคแน่นะ..." วอนอูแตะลงที่หน้าท้องของร่างสูง
สายตาที่ช้อนขึ้นมองกับปากที่เม้มไว้อย่างไม่รู้ตัวทำมินกยูต้องสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง
"ก็กูยังไม่ได้ปล่อย มึงนี่...กูบอกว่าอย่าน่ารักไง" มินกยูพ่นลมหายใจ
นี่เขาสะกดตัวเองไว้ได้นานมากแล้วนะ ถ้าวอนอูทำอะไรแบบนี้อีกมินกยูจะไม่ทนแล้ว...
"เออ ๆ ไม่ทำเหี้ยไรแล้ว จะนอนให้มึงเอาเฉย ๆ แล้ว โอเค ๆ ๆ ๆ " วอนอูยกมือแผ่กับเตียง
"มึงไม่เคยมึงต้องกอดกูไว้" มินกยูพูดพลางเปิดขวดเจล บีบเนื้อสีใสออกมาละเลงนิ้วมือของตัวเองจนชุ่ม
มองคนใต้ร่างเขม็งจนอีกคนยอมกอดคอ
"ทำไมกูต้องกอดมึงแบบนี้ด้วยวะ" วอนอูพึมพำข้างหู ทำเอามินกยูพ่นลมหายใจอีกรอบ
"เพราะมึงจะเจ็บไง" พูดจบนิ้วมือยาวที่จ่อเตรียมอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ก็กดเข้าไปในช่องทางของอีกคน
"เหี้ย! เจ็บ!" คนตัวบางสะดุ้งเฮือก กอดรัดร่างสูงแน่นพอ ๆ กับแรงที่ตอดรัดนิ้วมือยาวด้านล่าง
ช่องทางอุ่นร้อนและรัดรึงทำให้มินกยูแทบบ้าตาย เคยคิดจะไม่ทำอะไรแบบนี้กับผู้ชายแต่สงสัยเขาคงต้องคิดใหม่
"มึงยังจิ้นหรอ" มินกยูค่อย ๆ ขยับนิ้วเข้าออก กดปลายนิ้วนวดตามช่องทางให้ผ่อนคลายแต่ไม่ค่อยได้ผลนัก
"จะให้กูไปเอากับผู้ชายหรอครับมึง ตลก อ..อ๊ะ!" มือเรียวรีบตะครุบปากไว้แน่น
ดวงตาเบิกกว้างสบตากับสายตาอีกคู่ที่ไม่ค่อยต่างกันนัก
"ผู้ชายแม่งมีจุดนี่ด้วยหรอวะ..." มินกยูพึมพำ ปลายนิ้วยาวกดลงย้ำ ๆ เพื่อความแน่ใจ
ซึ่งก็ได้รับเสียงหวีดครางในลำคออีกคนตอบกลับมา
"มึง! พอแล้--- อ๊ะ! อื้อ..." วอนอูที่อยากจะโวยวายให้อีกคนหยุดได้แต่ยอมแพ้แล้วปิดปากตัวเองเหมือนเดิม
รู้สึกถึงกลางลำตัวที่เริ่มอึดอัดขึ้นมาบ้าง
"กูรู้วิธีแล้ว มึงค่อย ๆ หายใจนะ" มินกยูที่โพล่งขึ้นมาทำให้วอนอูขมวดคิ้ว
แล้วเขาก็ได้รู้คำตอบเมื่อนิ้วยาวด้านล่างนั้นมันเพิ่มจำนวนขึ้นมา แต่ยังไม่ทันร้องโอดโอย
มือหนาอีกข้างที่ชุ่มเจลก็กุมส่วนอ่อนไหวของเขาแล้วรูดรั้งไปพร้อมกัน
"มึง... ม..." วอนอูได้แต่หอบหายใจเมื่อทั้งความเจ็บปวดและความเสียวซ่านตีขึ้นมาพร้อม
ๆ กัน มือของมินกยูทำหน้าที่ได้ดีสมกับที่เป็นหนุ่มฮอตที่ควงสาวไม่ขาดตอน วอนอูสะดุ้งเมื่อริมฝีปากร้อนก้มลงมาขบกัดหน้าอกของตัวเองอีกครั้ง
"พอ... มินกยู..." เสียงแผ่วยังไม่ทันพูดได้ครบตามที่ตนเองต้องการ ริมฝีปากร้อนนั้นก็เปลี่ยนจากหน้าอกมาเป็นริมฝีปากของเขาเอง
เสียงดูดดึงน่าอายรวมถึงความเปียกชื้นทำให้วอนอูต้องหลับตาลงอย่างเสียไม่ได้
"วอนอู... ไม่ไหวแล้ว ขอนะ" เสียงกระซิบชิดริมฝีปากทำให้วอนอูไม่กล้าลืมตาขึ้นมาเพราะเขารู้ว่าอีกคนอยู่ใกล้แค่ไหน
จึงได้แต่พยักหน้าส่ง ๆ ไป
"อย่าเกร็งนะครับ..." เสียงทุ้มข้างหูพร้อมด้วยคำสุภาพนั้นทำให้วอนอูยิ่งเกร็งตัวหนัก
พวกเขาไม่เคยพูดจาแบบนี้ด้วยกันเลยสักครั้งตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา
"อะ......" เสียงในลำคอออกมาเพียงแผ่วเบาก็ถูกความเจ็บปวดกลืนหายไป วอนอูเบิกตากว้าง
เมื่อบวกกับปากที่อ้าค้างไว้ยิ่งดูน่าสงสาร มินกยูขมวดคิ้ว เขาเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่อะไรที่ถูกที่ทำกับอีกคนแบบนี้
แต่เขาหยุดไม่ได้แล้วจริง ๆ
"ขอโทษนะ... วอนอู มองตาฉันสิ..." เสียงกระซิบแผ่วพร้อมกับมือหนาที่ประคองใบหน้าไว้ทำให้ร่างบางได้สติ
ดวงตาที่ฉ่ำน้ำสบตากับร่างสูงด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งกลัวทั้งเจ็บ อีกทั้งยังมีความรู้สึกที่แม้แต่เจ้าตัวยังบอกไม่ได้ปนเปอยู่ด้วย
"ม...มินกยู..." หลังจากสนิทกันพวกเขาแทบไม่เคยเรียกชื่อกันเลยสักครั้ง
มีแค่ช่วงเวลาจริงจังในการทำงานหรือการทะเลาะกันเท่านั้นที่ทำให้ชื่ออีกฝ่ายหลุดออกมาจากปาก
"เชื่อใจฉันนะ" เสียงทุ้มเอ่ยพลางจุมพิตลงบนใบหน้าวอนอูซ้ำ ๆ ราวกับกำลังปลอบประโลม
มินกยูก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่ แต่มันคงไม่ดีถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย
"มินกยู..." ดวงตาเรียวหลับลง พยายามคุมลมหายใจของตัวเองให้เป็นจังหวะปกติ
"ฉันจะทนไม่ไหวจริง ๆ แล้ว... วอนอู ถ้าเจ็บมากข่วนได้เลยนะครับ" น้ำเสียงสั่นด้วยอารมณ์แต่กลับเจือความอ่อนโยนพร้อมกับคำสุภาพนั้นทำให้วอนอูสับสน
ร่างบางสั่นไหวเมื่อร่างสูงเริ่มขยับกาย มินกยูไม่ได้ใจร้ายพอที่จะจับเขากระแทกเอาอย่างเดียว
มือหนาช่วยดึงอารมณ์ของเขาไปที่กลางร่างกาย ส่วนริมฝีปากร้อนนั้นก็คอยจุมพิตปลอบประโลมไปตามใบหน้าและลำคอ
"วอนอู อย่ากัดปาก มันจะช้ำ" เสียงกระซิบแผ่วข้างหูพร้อมกับแรงจุมพิตลงมาทำให้วอนอูยอมคลายริมฝีปากออก
มินกยูประกบจูบลงมาทันที ดูดดึงขบเม้มจนกลายเป็นว่าที่ปากวอนอูช้ำก็เพราะปากของมินกยู
"ย...ยังเจ็บ...อยู่เลย..." วอนอูหอบตัวโยนเมื่อริมฝีปากร้อนผละออก ถึงอีกคนจะอ่อนโยนแค่ไหนแต่ก็ยังคงเจ็บปวดมากอยู่ดี
"ก็บอกแล้วว่าข่วนได้" มือหนาจับข้อมือให้ขึ้นมากอดคอตัวเองไว้
"แต่ว่า..."
"โอ๊ย มึงนี่! คือกูไม่ไหวแล้ว กำลังจะเอามึงแรง ๆ โอเคมั้ย?" มินกยูเสียงดังใส่จนวอนอูหลับตาปี๋
"โอเคก็ได้..." เสียงหงอยจนร่างสูงอดไม่ได้ต้องยกมือขึ้นมาลูบผมยุ่งเบา
ๆ
"แล้วก็กูไม่เคยเอาใครเล่น ๆ กูรู้ว่าเจ็บ เพราะงั้นข่วนมาเถอะ แล้วก็อย่ากัดปากเพราะมึงก็จะเจ็บเหมือนกัน
ไม่ต้องมาเสือกเข้มแข็งเหี้ยอะไรตอนนี้"
"...อย่าทำเหมือนกูเป็นเด็กมึงดิวะ"
"มึงเด็ก เด็กเวอร์จิ้นด้วย ฟังกูไว้จะได้ไม่เจ็บมาก เพราะกูไม่ทำรอบเดียว"
"ไอ้สัส!"
"แล้วก็อย่าขัดมู้ดกูด้วย เวลาเอากูชอบสุภาพ จะได้ดูพระเอก โอเค๊?"
"พระเอกกะพ่อมึงน่ะส--- โอ๊ย! ไอ้มินกยู!" วอนอูคว้าคอแทบไม่ทันเมื่อมินกยูแกล้งกระแทกตัวเข้ามาแรง
ๆ
"นะครับ" สายตาจริงจังถูกส่งมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่รอให้วอนอูตอบรับอะไรทั้งนั้น
ริมฝีปากประกบกันอย่างรวดเร็วพร้อมกับแรงส่งจากทางด้านล่างทำให้ร่างบางมึนงงไปชั่วขณะ
ความเจ็บปวดแล่นไปตามร่างกายอีกครั้งและคราวนี้มันเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ วอนอูจิกมือลงบนแผ่นหลังกว้างแน่น
เล็บของวอนอูไม่ยาวมากนักแต่ก็ยาวพอจะจิกข่วนให้หลังของมินกยูเป็นรอยเล็บได้
"วอนอู... รัดแน่นมากเลยนะ" มินกยูผละริมฝีปากออกมากระซิบข้างหู ขบเม้มพร้อมกับมือหนาที่คอยรูดรั้งให้อารมณ์ของร่างบางเพิ่มขึ้นตามตนเอง
เผื่อว่าช่องทางที่ตอดรัดแน่นจะคลายลงบ้าง
"ถ้ารัดแน่นไปมันจะใช้เวลานานนะครับ วอนอูคงไม่อยากนอนตอนหกโมงเช้าใช่มั้ยหื้ม"
พูดขู่ด้วยเสียงนุ่มสลับกับจุมพิตขบเม้มไปตามลำคอขาว มินกยูกำลังทำให้วอนอูปั่นป่วนไปทั้งตัวจนทำอะไรไม่ถูก
"แล้ว... อะ...ต้องทำยังไง..." ร่างบางกระซิบถามแผ่วเบา เสียงครางในลำคอเบา
ๆ นั้นทำให้มินกยูนึกสงสัย
"แค่ร้องออกมาดัง ๆ ให้ฉันได้ยิน" กล่าวจบริมฝีปากอุ่นร้อนก็แตะลงกับยอดอก
ขบเม้มดูดดึงไม่ต่างจากริมฝีปากก่อนหน้านี้ มือใหญ่รั้งรูดให้เร็วขึ้น
"มิน...กยู อ๊า..." กายบางแอ่นขึ้นด้วยการกระทำของคนตัวสูง เสียงหวีดครางไต่ระดับขึ้นตามแรงที่ร่างสูงปลุกปั่นทั้งบนและล่าง
"อย่างนั้นแหละ... อืม" ร่างสูงค่อย ๆ ไสกายเข้าหาลึกขึ้น ความจริงอยากจะเข้าไปให้สุดตั้งแต่แรกแล้วแต่วอนอูเกร็งตัวจนอึดอัดไปหมดเลยยอมเข้าไปนิดเดียว
แค่นั้นคนตัวบางใต้ร่างยังรับไม่ค่อยจะไหวเลย...
"มินกยู...จะออกแล้ว..." วอนอูพึมพำคลอไปกับเสียงคราง เขาหอบจนจะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อ
มินกยูเลื่อนใบหน้ามาจูบวอนอูแน่น จนกระทั่งตัวบางสั่นกระตุกเมื่ออารมณ์ถึงจุดสูงสุด
มินกยูไม่รอช้า เมื่อร่างกายของวอนอูเริ่มผ่อนคลายจากการปลดปล่อยก็กระแทกตัวเข้าไปจนสุดทันที
"อ๊า! มินกยู!" วอนอูได้แต่เกาะมือกับแขนของร่างสูง แค่นี้เขาก็หมดแรงจะแย่แล้ว
"เมื่อกี๊มันแค่กับดัก..." พูดพลางกดจูบกับแก้มสีระเรื่อ วอนอูขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจดีนัก
"ตอนนี้วอนอูเหนื่อยจนเกร็งตัวไม่ไหวแล้ว เพราะงั้นขอเริ่มเลยนะครับ" พูดจบก็ถอยออกเล็กน้อยแล้วกระทั้นเข้าหาร่างบางจนสุด
สะกิดโดนจุดกระสันจนวอนอูตัวสั่นอีกครั้ง
"อะ...อา..." อารมณ์ที่ยังไม่สงบดีทำให้การกระแทกกระทั้นของร่างสูงกลายเป็นตัวช่วยให้อารมณ์นั้นกลับมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
กอปรกับความเร็วและมือหนาที่ยังคงรูดรั้ง รวมทั้งริมฝีปากที่ขบเม้มไปทั่ว ทำให้สมองของวอนอูขาวโพลน
"อา... ดีจัง..." เสียงทุ้มพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว เสียงเนื้อกระทบกันคลอไปกับแรงสั่นของเตียงที่ทำท่าจะพัง
ก็ปกติมันถูกใช้งานเป็นที่นอนของจอนวอนอูเพียงเท่านั้นนี่นา
"วอนอู..." มินกยูกดจูบลงกับริมฝีปากที่ช้ำบวม บดเบียดขบเม้มจนมันปริแตก
ทั้งยังสอดลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อ ดูดดึงอยู่นานสองนานจนเล็บของอีกคนจิกลงมาที่แขนจึงยอมผละออก
"ขอโทษนะครับ..." จุมพิตแผ่วที่รอยแตกเล็ก ๆ ราวกับจะปลอบโยนและขอโทษที่ทำให้เจ็บกาย
วอนอูทำอะไรไม่ได้นอกจากครางตอบรับ พยายามลดเสียงตัวเองลงแต่ก็ยากมากเมื่อร่างสูงป่วนร่างกายเขาจนคิดอะไรไม่ออกแบบนี้
"ฉัน...ใกล้แล้วล่ะ" มินกยูกล่าวพลางเพิ่มความเร็วช่วงล่าง วอนอูเลื่อนมือไปกอดคอแน่น
เขาเองก็อึดอัดเช่นกัน มินกยูประกบริมฝีปากบดเบียดจุมพิตอีกครั้ง กดย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ จนมันแดงช้ำเพิ่มขึ้นไปอีก
"อ่ะ... วอนอู..." ร่างสูงคุมลมหายใจตัวเองลำบากขึ้น มือหนาคว้าจับต้นขาขาวให้พาดบ่าตัวเอง
วอนอูครางเสียงสั่นกับสัมผัสที่ชัดเจนขึ้น มินกยูก้มลงจุมพิตไปตามขาขาว ริมฝีปากแอบขบเม้มเบา
ๆ
"วอนอู... อะ!" ความอุ่นร้อนชั่ววาบทำให้วอนอูเผลอเกร็งตัว ยิ่งทำให้มินกยูกระทั้นกายเข้าอีกครั้งอย่างแรงจนตัวโยน
ช่องทางตอดรัดแน่นจนมินกยูปวดหนึบ มือหนาจึงพยายามดึงอารมณ์ของอีกคนให้พุ่งขึ้นจนกระทั่งวอนอูปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง
"มินกยู อ๊ะ!" วอนอูเกร็งตัวอีกครั้งก่อนจะผ่อนคลายลง เสียงหอบหายใจของทั้งสองดังคลอกันอยู่ในห้อง
มินกยูเหลือบมองวอนอูที่หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ริมฝีปากนั้นประกบลงอีกครั้ง ดูดดึงขบเม้มจนพอใจโดยมีเสียงครางในลำคอของอีกคนประท้วงเบา
ๆ
"มินกยู..." วอนอูเอ่ยเรียกแผ่วเบา ร่างสูงเลิกคิ้วมอง
"มึง...พอรึยัง" คำถามที่ส่งมาทำให้มินกยูนิ่งไปครู่นึง
"มึงไหวมั้ย?"
"ไหวมั้งไอ้สัส! ถ้าไหวกูจะนอนหอบแดกแบบนี้หรอ" วอนอูสวนกลับทันทีจนมินกยูหัวเราะ
"มึงไม่ต้องทำอะไรก็เหนื่อยแล้วหรอวะ อ๋อลืมไป มึงปล่อยตั้งสองรอบ" มินกยูยักคิ้วใส่
วอนอูคว้าหมอนมาฟาดใส่หน้าหล่อ ๆ เข้าให้หนึ่งที
"โอ๊ย! ไอ้เหี้ยนี่!" แรงกระแทกเล่น ๆ หนึ่งทีทำเอาวอนอูปล่อยมือจากหมอนใบนุ่มได้ง่าย
ๆ
"กูเอาออกก่อนนะ เดี๋ยวกูให้มึงพัก...แป๊บนึง" มินกยูเหลือบมองนาฬิกาข้างเตียงที่บอกเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว
ร่างสูงถอนกายออกช้า ๆ
"มึงอย่าเกร็งดิวะ หรือไม่อยากพัก?" มินกยูขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงแรงรัด
"กูไม่ได้ตั้งใจมั้ยล่ะ ให้กูพักเหอะ..." วอนอูตอบอย่างอ่อนแรง ถึงเขาจะเป็นผู้ชายเหมือน
ๆ กันแต่แรงกายกลับต่างกันลิบลับ วอนอูก็เพิ่งจะรู้สึกตัววันนี้เอง
"เออ ๆ พักไป" มินกยูที่ถอนกายออกมาเรียบร้อยแล้วล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ใบหน้าหล่อหันไปมองวอนอูที่หลับตาอยู่
"วอนอู..."
"อะไร..."
"ถ้ามึงเป็นแฟนกูล่ะ?" เป็นคำถามที่ทำให้ทั้งคนถามและคนถูกถามนิ่งเงียบ
วอนอูลืมตาขึ้นมาและหันมามองมินกยู
"คิดเหี้ยไรอยู่?"
"ไม่รู้ว่ะ กูไม่เคยเอาใครก่อนจะตกลงคบกันมั้ง" มินกยูตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว
"จริงดิ... งั้นที่วันนี้มึงหนีพี่จีฮโยเขามาก็เพราะเรื่องนี้ด้วย?"
วอนอูเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
"กูไม่เคยบอกใครนี่หว่า มีแค่เด็กกูนั่นแหละที่รู้" มินกยูเอ่ยพลางคิดถึงสิ่งที่เขาพร่ำบอกสาวหลายคน
จนเคยคบกันแค่สองวันก็มี
"แล้วตอนนี้กูก็กลายเป็นเด็กมึง?"
"ไม่ใช่เว้ย! มัน...ไม่เหมือนกันว่ะ เพราะมึงเป็นเพื่อนกูด้วย กูไม่เคยเอาเพื่อนนี่หว่า..."
"อะไรของมึง"
"เออ ช่างแม่งเหอะ มึงเห็นมั้ยว่ากูยังไม่สงบ มาช่วยกูอีกรอบดิ๊ เดี๋ยวเรื่องนี้ค่อยคิด"
มินกยูดีดตัวขึ้นนั่งก่อนจะแทรกตัวเข้าไปที่หว่างขาของวอนอูอย่างรวดเร็ว
"ไอ้สัส! ช้า ๆ หน่อย กูยังหายใจไม่ปกติอย--- อื้อ!" วอนอูยันตัวขึ้นดันอีกคนไว้
แต่มินกยูก็จับประคองใบหน้าแล้วประกบจูบอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากร้อนบดเบียดแน่น ลิ้นอุ่นแตะเกี่ยวอีกครั้งแต่ค่อยเป็นค่อยไปจนวอนอูเผลอเคลิบเคลิ้มตาม
"มึงต้องรู้อีกอย่าง"
"อ...อะไร?"
"กูไม่เคยใช้ลิ้นกับใครทั้งนั้นในชีวิตนี้"
ค่ำคืนนี้ของมินกยูและวอนอูผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน กว่าฤทธิ์ยาจะหายวอนอูก็หมดทั้งแรงทั้งเสียง
แต่ก็ได้ผ้าห่มผืนใหม่ที่ให้ความอบอุ่น(จนร้อน)ล่ะนะ... ส่วนมินกยูน่ะหรอ ได้นอนตีสามสมใจปรารถนาแถมได้หมอนข้างใหม่ที่อุ่นกายด้วยเช่นกัน
